ஏதுமற்ற
ஒரு நாளில்
நாம்
நிர்வாணப்பட்டுக்
கிடப்போம்
ஆதிக்கங்களாலும்
அதிகாரங்களாலும்
கட்டப்பட்ட
நமது
உடல்கள்
தமது
சங்கிலிகளை
உடைத்து
ஆலிங்கனம்
செய்து
ஒன்றோடு ஒன்று
பிணைந்திருக்கும்
கடல் அலைகள்
பேதமற்று
நம் கால்களை
ஸ்பரிசிப்பதைப்போல
நமது
ஸ்பரிசத்தின்
மூச்சுக்காற்றில்
பிசுபிசுத்த
ஆதிக்க வியர்வைத்துளிகள்
காய்ந்து போகும்
ஆதிக்கத்தால்
வறண்டு
உலர்ந்த
உதடுகளை
நமது ஈரத்தின்
இதழ் முத்தங்கள்
உயிர்ப்பிக்கும்
பிரிக்கப்பட்ட
கரங்கள்
ஒன்றோடு ஒன்று
முயங்கிப்
போர்க்குரல்
எழுப்பும்
நிர்வாணப்பட்ட
நமது
உடல்கள்
ஆணவங்களையும்
அதிகாரங்களையும்
ஒழித்துக்
கூடி
நிற்கும்
அந்த
மழை
நாளில்
நமது
உச்சத்தில்
அதிகாரங்கள்
வீழ்ந்திருக்கும்
----------
சாலையில்
நின்று
தன்னை
விற்க
விளம்பரம்
செய்யும்
உடல்போல்
நானும்
ஒவ்வொரு முறையும்
எம்மை
விளம்பரப் படுத்துகிறேன்
சர்வ
வெகுசனமாய்
வேசி
என்றும்
ஐட்டம்
என்றும்
தே**
என்றும்
ஏசி ஏளனப் புன்னகையை
விமர்சனமாக வீசிச்செல்லும்
வழிப்போக்கர்களைப் போல
நீங்கள்
கடந்து
செல்கிறீர்கள்
இங்கு
உங்களுக்கான
வகிபாகத்தில்
நீங்கள்
கச்சிதமாய்
நடிக்கிறீர்கள்
நானோ
பாத்திரம்
பொருந்தாமல்
வீதியிலே
அழிகிறேன்
ஒருவருக்கு
உயர்வும்
மற்றவருக்குத்
தாழ்வுமான
இந்த நாடக மேடை
தகர்க்கப்படட்டும்
அக்னி ஜூவாலையில்
தகிக்கும்
எமது
உணர்வுகளைப் போலவே
எம்மோடு
சேர்ந்து
யாவும்
தீக்கிரையாகட்டும்
----------
எது தனக்குக் கிடைக்காது என்று நீ உணர்கிறாயோ
அதனை வெட்டென
வெட்டியெறி
எது உனக்கு மறுக்கப்படுகிறதோ
மறுக்கும் நபர்களின்மேல்
வெறுப்புக் கொள்ளாதே!
அதேசமயம் விருப்பமும் தேவையில்லை.
உன்னை
உனது உணர்வுகளை
மறுக்கின்ற
அரசியலுக்கு
எதிராய்
உனது உணர்வுகளை
நீயே மறுத்துக்கொள்
நிறைவேறாத உனது விருப்பங்களைக் கொன்று புதை
வீசியெறி
உன்னைக் காயப்படுத்தும்
அரசியலைப் பார்த்துப் புன்னகைத்து நில்!
மறுத்தது நீயல்ல
நான்தான் மறுக்கிறேன்
இனி எதுவும் வேண்டாம்
உரக்கச்சிரி
பூபாளம் பாடு
மரமாகு
வீழும் இலையாகு
மண்ணோடு கலந்து
காற்றாகு
நீராகு
இயற்கையின் பெரும்குணம் நீ
உன்னைத் தழுவ
செயற்கைகள் விரும்பாது
செல்
உனது பாதை நீளமானது
உனது பெருங்காதலை
நீயே சுமந்து
பூமியெங்கும்
அலைந்து சோராமல்
உன்னை நீயே
நேசி
உனக்கு நீயே காதலன்
உனக்கு நீயே உயிர்
உன்னையே நீ அறி
உனக்கு நீயே ஒளி
கவிஞர் அமணாதி அதிதீ